Mieszkanie nr 1

- Musi przejść - stwierdziłem niemalże rozkazująco. Zaraz po tym, jak usiadł mi na kolanach, objąłem go luźno i odrobinę do siebie przyciągnąłem. - Bo wiesz, jak już był ten pierwszy raz, to będę się czasem domagał powtórki. Albo czegoś więcej. Bo na przykład... tymi ustami to umiesz robić bardzo ciekawe rzeczy.Cmoknąłem go szybko.

- Czy to jest jakaś propozycja zadowolenia cię ustami? -stwierdził z rozbawieniem, obejmując chłopaka za szyję. Położył głowę na jego ramieniu, owiewając ciepłym oddechem odsłoniętą szyję.
- Będę się musiał nad tym baardzo dogłębnie zastanowić - zażartował.

- No wiesz, wtedy było fajnie. - wzruszyłem lekko ramionami. - Niemal nie wierzę, że nie robiłeś tego wcześniej. Chociaż jestem pewien, że mogę ci wierzyć zawsze.
Zagapiłem się na moment gdzieś w przestrzeń. Rzucił mi się w oczy mój szkicownik.
- Pamiętasz, jak ci proponowałem, żebyś mi pozował nago? - zapytałem z zadziornym uśmieszkiem. - Teraz byś to pewnie zrobił bez wahania, co?

- Skupiałem się tylko na dawaniu ci przyjemności i tak wyszło - przyznał z lekkim uśmiechem, a gdy chłopak napomniał o pozowaniu nago, z początku spojrzał na niego zaskoczony. Zaraz jednak skinął powoli głową.
- Raczej tak. A na pewno nie byłbym tak zawstydzony własną nagością jak jeszcze wczoraj - zachichotał nieco nerwowo.

Wyszczerzyłem do niego zęby.
- Ale nie mówię, że teraz masz to robić. Teraz to i mi się nie chce od razu brać za rysowanie. A tak w ogóle... co dzisiaj robimy? - zapytałem, unosząc jedną brew. Zerknąłem przy tym przez okno. Przynajmniej nie padał śnieg, ani nic takiego.

- Pomyślimy. Nie będziemy przecież cały dzień się lenić. Ale najpierw chciałbym wpaść na chwilę do mojego pokoju. Idziesz ze mną? - spytał, wstając z miejsca. Nie obyło się bez cichego syku, jednak zaraz ubrał na siebie koszulkę i spodnie.

- Idę - zdecydowałem szybko, zaraz odrzucając kołdrę i także biorąc się za ubieranie. Skończywszy odruchowo ogarnąłem przed lustrem fryzurę i spojrzałem z uśmiechem na Hikaru.
- Czy miałbym rozumieć, że chcesz się do mnie teraz wprowadzić?

- Nie będę przenosił swoich rzeczy do twojego pokoju, bo miałbyś cały zagracony. Ale jak raz czy dwa zdrzemnę się z tobą w łóżku nic takiego się chyba nie stanie. Ty też możesz zostawać u mnie na noc - oznajmił z lekkim uśmiechem, zaraz jednak wychodząc z pokoju. Jak dobrze, że nie miał daleko.

[zt]

Wszedł do pokoju chłopaka jako pierwszy, zaraz jak zwykle rozkładając się na łóżku. Leniwie podniósł na niego wzrok, gdy ten wszedł do pokoju i przeciągnął się lekko.
- To jak, zdradzisz mi, co masz zamiar narysować na tej ścianie? - uniósł lekko brew w górę, zaraz tłumiąc dłonią ziewnięcie.

Wszedłem zaraz za nim i zamknąłem uważnie drzwi. Może to kwestia jakby porządku, ale pokój nagle wydał mi się dziwnie przestronniejszy od pokoju Hikaru. W każdym razie przemilczałem ten fakt i od razu podszedłem do swojej walizki.
- Zastanowię się - odpowiedziałem z chytrym uśmieszkiem. - Ale to raczej wyda ci się oczywiste, kiedy już skończę... Czekaj.Jak zwykle pstryknąłem palcami w zawiasy walizki, a ta od razu się otworzyła. W sumie została już całkiem opróżniona, ubrania wylądowały w szafie i tak dalej, ale na dnie zostało jeszcze trochę rzeczy. Chociażby mój wynędzniały zestaw farb w drewnianej skrzyneczce, którą teraz wyjąłem i położyłem na łóżku. Wziąwszy jeszcze patyczek grafitu, zamknąłem walizkę i spojrzałem okiem artysty na ścianę.
- Będzie moc - stwierdziłem pewnie.

- Więc pokaż, na co cię stać, artysto - wymruczał cicho, śledząc wzrokiem każdy ruch Gilberta. Przeturlał się nieco bliżej krawędzi łóżka, żeby zrobić mu więcej miejsca. W końcu skoro chłopak miał zamiar namalować to nad łóżkiem, musiał mieć blisko siebie wszystkie potrzebne rzeczy. Z resztą, Hikaru się na tym nie znał. Wszytko i tak wyjdzie już za chwilę.

- Pokażę - zapewniłem z uśmiechem. Zanim jeszcze wziąłem się do pracy, zmieniłem koszulkę na taką, której nie byłoby mi żal zabrudzić. W sumie już i tak nosiła liczne ślady po upuszczonym pędzlu, albo wytartych palcach po pasteli.
Wszedłem na łóżko (dosłownie wszedłem, bo musiałem na nim stanąć) i strzeliłem pierwsze linie pomocnicze, na kształ krzyża. Potem powstało wokół tego koło, później jakby spłaszczony pięciokąt... Nawet nie był mi potrzebny szkic, na ścianie nie rysowało się najgorzej.
- Jak chcesz, to możesz się teraz zdrzemnąć - rzuciłem w stronę Hikaru, nie odrywając spojrzenia od mojego grafitu. - To pewnie chwilę potrwa...

- Nie będę ci przeszkadzał, więc obudź mnie jak skończysz - wymruczał leniwie, patrząc na ścianę. Sam jeszcze niewiele z tego rozumiał, ale znając Gilberta, zaraz wszystko się rozjaśni. Ciekaw był, co ten wymyślił, ale postanowił się już nie dopytywać. Cały efekt zobaczy po wszystkim, więc wtulił twarz w poduszkę, bez problemu zapadając w lekką drzemkę.

Zerknąłem na niego z czułym uśmiechem, po czym znowu wziąłem się do pracy. Teraz jednak nagle grafit trący o ścianę wydał mi się taki głośny, że mógłby spokojnie zbudzić Hikaru. Postarałem się więc wydawać jak najmniej możliwych dźwięków...
Po pewnym czasie moja wizja stała się już bardzo widoczna na ścianie. W sumie nie było to nic trudnego - po prostu wielka głowa lwa, z grzywą przechodzącą lekko w płomienie i różnobarwnymi oczyma, jednym złotym, a drugim szkarłatnym. Oceniwszy szkic szybkim spojrzeniem, wziąłem farby i wziąłem się za wykańczanie temu, powiedzmy sobie fresku. Po jakimś czasie zaczął wreszcie ożywać.

Drzemkę miał wyjątkowo niespokojną, być może dlatego, że nie lubił spania w dzień. W końcu nieuniknione było rozbudzenie się, tak więc po niedługim czasie otworzył oczy. Chwilę zajęło mu ogarnienie gdzie jest i co się właściwie dzieje, a gdy już to zrobił, spojrzał uważnie na arcydzieło Gilberta. Uśmiechnął się szeroko, w ciszy przyglądając kolejnym machnięciom pędzla.

Właściwie z początku nawet nie zauważyłem, że Hikaru się obudził. W skupieniu dopracowywałem właśnie czerwone oko lwa, o dziwo gładko kładąc farby na chropowatej ścianie. Odrochowo zerknąłem na Hikaru, a widząc, że już nie śpi, uśmiechnąłem się szeroko i na chwilę zaniechałem pracy.
- Już wyspany?

- Całkiem. Ale ten lew wyszedł ci jak prawdziwy. Jest... po prostu niesamowity - oznajmił w końcu, nie mogąc oderwać wzroku o ściany. Ułożył się wygodnie, obserwując Gilberta.
- Nie przeszkadzaj sobie. Ja tylko popatrzę - oznajmił z lekkim uśmiechem, przeciągając się na poduszkach. Odetchnął cicho.

- Dziękuję - mruknąłem, nie mogąc powstrzymać szerokiego uśmiechu. - Ja tu w sumie już zaraz będę kończył... nie ma się nad tym co rozdrabniać, w końcu to jakby zwykły mural.
Nie chcąc, żeby Hikaru musiał zbyt długo czekać, pośpiesznie dokończyłem pysk lwa, po czym kilkoma ostrzejszymi pociągnięciami nadałem grzywie dynamiczności. Wreszcie opadłem na łóżko na kolana i spojrzałem na swoje dzieło z dołu.
- No. Da się przeżyć - skwitowałem, wycierając odruchowo ręce w koszulkę.

- Da się przeżyć? To naprawdę jest idealne - wymruczał, samemu podnosząc się do siadu, żeby dokładniej przyjrzeć się dziełu. Uśmiechnął się szeroko.
- Jakiego ja mam utalentowanego chłopaka - wymruczał cicho, widocznie zadowolony. Objął Gilberta i cmoknął go w policzek.

Uśmiechnąłem się i zwróciłem twarz w jego stronę.
- No, czasami coś mi wyjdzie tak, jakbym chciał - stwierdziłem i oparłem się o niego lekko. Dopiero teraz dotarło do mnie, że to całe stanie i tworzenie to cholernie męczące zajęcie.
- Ty na pewno też jesteś utalentowany. Tylko mi jeszcze nic o tym świadczącego nie pokazałeś.

- Nie słyszałeś jeszcze jak śpiewam i gram, więc nie chwal dnia przed zachodem słońca. Ale pewnie ci się nie spodoba. Wątpię, żebyśmy mieli taki sam gust muzyczny - uśmiechnął się lekko do chłopaka, przytulając go do siebie mocno. Oparł swoją głowę od jego, jak na razie nie mogąc oderwać wzroku od rysunku Gilberta.

- Ja w sumie nie mam gustu muzycznego - stwierdziłem powoli, uświadamiając sobie, jak żałośnie to brzmi. Zerknąłem niepewnie na Hikaru.
- Ale patrząc na mnie, stwierdziłbyś, że jaka muzyka do mnie pasuje?

- Czyli po prostu słuchasz wszystkiego, co ci się podoba? - spojrzał na niego z zaciekawieniem i zaraz wzruszył ramionami.
- Myślę, że jakaś spokojna. A ja, jak już zdążyłeś zauważyć, nie bez powodu mam takie wielkie głośniki w pokoju. Uwielbiam głośną muzykę, a jeszcze bardziej lubię ją tworzyć - przyznał w końcu.

- Tak, teoretycznie słucham tego, co usłyszę - skinąłem mu głową. Przez chwilę patrzyłem na niego, po czym uniosłem jakby z uznaniem brwi.
- Do tworzenia muzyki trzeba mieć duszę i serce. Ja raczej nie umiem wydobyć z siebie jednego czystego dźwięku, już nie wspominając o grze na czymkolwiek. Rodzice kiedyś chcieli mnie zapisać na naukę gry na skrzypcach. To było straszne.
Westchnąłem cicho.

- To w sumie masz dobrze. Ja niektórych piosenek w ogóle nie potrafię słuchać - przyznał w końcu, opierając policzek o jego ramię. Zachichotał cicho rozbawiony.
- Skrzypcom to i ja nie dałbym rady. Ale jak chcesz, kiedyś mogę spróbować nauczyć cię grać na mojej gitarze. Tylko, że mam tylko elektryczną, a na niej jest trochę ciężej - zaproponował.