Działka nr 1

Chłopak dobiegł dopiero chwilę po nim, cały zdyszany i zmęczony -A mogłem polecieć za tobą....- powiedział między głębokimi, ołowianymi oddechami. Dopiero po chwili w miarę uspokoił oddech i podniósł głowę widząc teren działki, na którym jeszcze nie było niczego podobnego do ogrodu -Ładnie tu jest....Ale trochę brakuje czegoś...Tak na marginesie to w jakim celu powstały te działki?- zapytał spokojnie, dołączając do chłopaka w środku.

Chłopak chwilę jeszcze stał przy ogrodzeniu i rozglądał się z zachwytem. Czyli coś takiego istnieje, fajnie.... Po czym spojrzał na trawę pod sobą i ruszył za drugą osobą do środka. Było to dość trudne, gdyż co kilka kroków zatrzymywał się i rozglądał z nieukrywanym zachwytem. Minęła dość długa chwila zanim dotarł do sypialni. Stanął w progu jak wryty i nic nie robił, nie chciał nawet odetchnąć. Sama budowa sypialni przypomniała mu jego dzieciństwo i padł na ziemię załamany, gdyż wróciły demony przeszłości.

Leżał tak na podłodze i cały się trząsł, a gdy chłopak do niego mówił nawet tego nie słyszał. Jego wzrok stał się pusty i przepełniony przerażeniem. Wszystko zaczęło do niego wracać w postaci wizji. Dom, rodzina, dni, nawet całe lata i ten feralny dzień gdy znalazł mamę martwą....To było nieludzkie, przeżywać coś takiego kilka razy..... -M-mamo, co się stało?- zaczął po chwili majaczyć, a z jego oczu pociekło kilka srebrnych łez które spłynęło szybko po policzkach Kinto.

Po pewnym czasie ten jakże dziwny atak minął a ten otrząsnął się -Przepraszam....To miejsce.....Strasznie kojarzy mi się z sypialnią w moim starym domu....Właśnie tam znalazłem mamę która już wtedy nie żyła....- powiedział zachrypniętym głosem i wtulił się mocniej w niego. -Nie chcę więcej tego przeżywać ani do tego wracać.....To zbyt trudne- stwierdził smętnie, i po chwili znowu zamarł w ciszy.

Gdy siedział już obok niego szybko się odezwał -Nie, już raczej nic takiego nie powinno się zdarzyć...To pewnie był tylko jednorazowy atak- uśmiechnął się do niego i wyciągnął ponownie. Naprawdę nie wie co to rodzina? To kim on jest skoro nie wie co to rodzina? Zamyślił się głęboko i rozłożył na łóżku, myśląc nad jego słowami i tym czyja opowieść jest smutniejsza i bardziej poruszająca, choć nie było tu powodu do śmiechu -Naprawdę nie wiesz co to jest rodzina?- zapytał dla pewności.

Sztucznie....Ale....Jak to? Nigdy o czymś takim nie słyszałem, nawet w świecie demonów nie było przypadku żeby dusza i ciało czyjejś osoby zostało "stworzone". To trochę a raczej bardzo ekscentryczne i niespotykane... Chłopak wstał z łóżka i powolnym krokiem poszedł za nim do salonu, czuł się trochę jak rzep, ale no cóż....Nic nie mógł na to chyba poradzić... A zawsze tak bardzo starałem się nie zawadzać nikomu.... -Co robisz?- zapytał cicho, wchodząc do salonu gdzie siedział drugi chłopak który był teraz jakby przyjaźniejszy.

Błądził po domku bez celu, szukał dla siebie jakiegoś "zabijacza czasu" bo chwilowo nudziło mu się na potęgę. Chwilkę jeszcze chodził tak aż w końcu poszedł do sypialni i położył się na łóżku, czekając na powrót chłopaka. Kiedy on wróci? Nie da się rozmawiać samemu ze sobą, a nie mogę sobie znaleźć żadnego kreatywnego zajęcia....

-Nudziłem się jak ciebie nie było.....Strasznie.....Nie można mnie zostawiać samego bez zajęcia bo się nudzę...- stwierdził podnosząc głowę z łóżka i po chwili całkowicie wstając -Coś się stało? Mam z czymś pomóc?- zapytał spokojnie i przeciągnął się, cicho ziewając. Nie wiem o co chodzi....Ważne żebym słuchał, to jest święta prawda której muszę przestrzegać cały czas....

Chłopak wstał i poszedł do salonu, i tam położył się dopiero na kanapie. Niech odpoczywa, pewnie jest zmęczony, ja mogę leżeć wszędzie więc mi obojętne wszystko....Ciekawe jak on ma naprawdę na imię.... Zamyślił się znowu głęboko i położył na brzuchu, oddychając spokojnie i myśląc ciągle o tym co się dzisiaj działo a było co o tym myśleć....

Podniósł ponownie głowę i spojrzał na niego -Myślałem że jesteś zmęczony więc dałem ci tylko spokój żebyś mógł odpocząć...To źle?- zapytał dla pewności i położył się na plecach. Tak szybko odpoczął? Nie, to niemożliwe....Chyba nikt tak szybko nie potrafi odpocząć...Minęło przecież zaledwie pięć minut, ja przez ten czas nawet bym nie odpoczął w dziesięciu procentach... Spojrzał na niego z pod lekko przymrużonych oczu i uśmiechnął się delikatnie.
-Coś się stało że tak szybko odpocząłeś? Huh, tego chyba wcześniej nie było, nie?- wskazał palcem na jego spodnie a potem na dres.

-Nie, tak jest dobrze- uśmiechnął się znowu i słysząc pytanie zdziwił się -Nie, oczywiście że nie przeszkadza...Nawet się cieszę, tylko jestem zdziwiony, nic więcej- zachichotał cicho i przeciągnął się po raz kolejny. Co się ze mną dzieje? Ciągle się przeciągam, to dziwne. Nawet bardzo dziwne, ale cóż....

-Niestety....Nie mam żadnych pomysłów czym można się zająć- powiedział smętnie i spojrzał na niego z uśmiechem -Coś cię zastanawia?- zapytał spokojnie i nie przerywając uśmiechu, zachichotał cicho kładąc łapki luźno na kanapie bez celu. Ciekawe o czym tak intensywnie teraz myśli....Ale lepiej nie będę wnikał w to wszystko...