~Kawiarnia~

- Daj spokój - rzuciłem mechanicznie, upijając łyk swojej kawy. Pewnie była cholernie gorąca i zapewne jeszcze bardziej gorzka, ale jakoś mi to nie przeszkadzało! - Wiesz, że boję się ciebie skrzywdzić. Najbardziej na świecie.

- Ej, może i wolę chłopaków, do tego jestem uke, ale dalej pozostaję mężczyzną! - nadął mocno swoje policzki.
- Nie jestem słabą panienką, tak łatwo mi nic nie zrobisz - stwierdził, popijając gorącą czekoladę.

Uśmiechnąłem się i wbiłem w niego rozbawione spojrzenie.
- No dobrze, dobrze... Wybacz, że zwątpiłem w twoje zdolności przetrwania - odpowiedziałem szybko. Odstawiłem na moment kawę, nachyliłem się i cmoknąłem go w policzek.

- Masz szczęście, że przeprosiłeś - wymamrotał cicho, chociaż nie był na niego jakoś specjalnie zły. W sumie troska Amiego była cholernie miła i cieszył go fakt, że chłopak stara się nim opiekować.

- Ale wiesz, żeby potem nie było, że boli - powiedziałem cicho. - Chociaż wizja ciebie, mdlejącego po jakimś ciekawszym numerze, jest wyjątkowo kusząca... Rany, chyba zaczynam mieć sadystyczne skłonności.

- Kocham cię, dlatego chcę, żebyś miał pod dostatkiem wielu przyjemności - uśmiechnął się do niego uroczo i zaraz zachichotał.
- Może nie będzie aż tak, że zemdleję, chociaż kto wie - zastanowił się, biorąc kolejnego łyka gorącej czekolady.

- Właśnie, kto wie, co się może wydarzyć, gdy sobie odpuścimy przyzwoitość i pójdziemy na całość - rzuciłem nieco rozmarzonym tonem, teatralnie spoglądając w dal.

- Nie wyobrażaj sobie za dużo, przynajmniej nie tutaj - zażartował, patrząc z rozbawieniem na rozmarzonego Amiego. Dopił swoją czekoladę.

- Nie, tutaj nie - odpowiedziałem powoli, znowu przenosząc na niego wzrok. - Ale później zabiorę cię do mojego mieszkania, a tam mogą dziać się różne niestworzone rzeczy.

Mimowolnie zadrżał, słysząc Amiego. Poczuł uderzające ciepło w policzkach, więc bazując na tym wywnioskował, że spalił niezłego buraka.
- Powiedziałbym, że jesteś zboczeńcem, ale to zaczyna mi się podobać.

- Toż ja doskonale wiem, że jestem zboczeńcem - rzuciłem swobodnie. Zamilkłem na moment, żeby opróżnić do końca filiżankę po kawie. - Ale tylko przy tobie i tylko dla ciebie. Tak poza tym świętoszek ze mnie.

- To dobrze. Cieszę się, że akurat mi pokazujesz swoje prawdziwe oblicze - uśmiechnął się do niego szeroko, łapiąc chłopaka za rękę.
- Powoli przyzwyczajam się do tego zimna i stwierdzam, że ono też jest całkiem fajne - stwierdził po chwili.

- Jestem teraz jak marmur. Chłodny, biały, ale jednocześnie dostojny i twardy - rzuciłem spokojnie. - Szczególnie niektóre mnie części bywają twarde jak głaz. W sensie... na przykład mięśnie - dodałem szybko.

Zaczął się śmiać, gdy chłopak tylko skończył swoją wypowiedź. Zasłonił usta dłonią, próbując się uspokoić.
- Nie wiem, czy to ja jestem taki zboczony, czy ty wywołujesz u mnie świadomie skojarzenia - wysapał w końcu, gdy przestał się śmiać.

- Ja. I robię to umyślnie - odpowiedziałem, uśmiechając się szeroko. - Bo uwielbiam patrzeć, jak się tak słodko rumienisz.
Wyciągnąłem rękę i pogładziłem go wierzchem dłoni po policzku.

- Mówiłem, że jesteś zboczeńcem - zachichotał cicho, zaraz udając, że się na niego złości za świadome wywoływanie rumieńców.
- Bo dam ci szlaban - wtulił policzek w jego dłoń.

- Niby na co? Aaa... dobra, już będę grzeczny - obiecałem, pokornie opuszczając wzrok. - Te twoje szlabany to najgorsza z możliwych forma kary.

- Widzisz, jednak ukesie mają jakąś władzę - zachichotał cicho rozbawiony, widząc jego pokorę i zaraz cmoknął go prosto w nos.
- Spokojnie, jeszcze nie przeskrobałeś sobie aż tak, żebym był zmuszony dawać ci szlabany- pocieszył go.

- Ale mimo wszystko, znając moc twojej zemsty, pozostanę w miarę możliwości grzeczny. Nie chcę się narażać na gniew mego lubego - zachichotałem cicho, nie odrywając wzroku od jego twarzy. Co prawda nie minęło tak znowu dużo czasu, od kiedy się ostatnio widzieliśmy, ale Aki wydawał mi się teraz... ja wiem? Ładniejszy?

- Jestem mistrzem, podporządkowałem sobie nawet wampira - zażartował, przeczesując palcami swoje włosy, jakie jednak zaraz wróciły na swoje miejsce zasłaniając oko.
- Ale mimo wszystko mam nadzieję, że względem innych nie będziesz taki uległy. W końcu jesteś groźnym dzieckiem nocy - wytknął mu język.

- No ba, że jestem. Wszyscy dookoła mogą zacząć się lękać - poruszyłem zabawnie brwiami i jestem pewien, że moje tęczówki mignęły szkarłatnym poblaskiem. Ach, piękna sztuczka. Można bajerować niewinne dziewice, a potem dobierać się do ich gardeł.
- Zacząłem studiować historię wampiryzmu - powiedziałem nagle. - Nie pozwalam sobie porzucić książek, tymbardziej, że mam na nie teraz naprawdę mnóstwo czasu.

- Masz bardo ładne oczy - wymamrotał cicho, widząc szkarłatny błysk. Zaraz się szeroko uśmiechnął, słysząc że Amiś nie zrezygnuje z książek.
- I coś ciekawego tam wyczytałeś? - spytał, patrząc na niego z zainteresowaniem.

- Aa, podstawowe rzeczy. Wiesz, zaczęło się niby od Vlada Palownika, a potem takie tam... Napoleon Bonaparte, królowa Wiktoria, różne dziwne rzeczy z przeszłości - machnąłem lekceważąco ręką, jakby wielcy przywódcy po mrocznej stronie "życia" nie byli specjalnie ważni.

- Nie wiedziałem, że takie nazwiska znajdą się w tego typu książce - stwierdził z nieukrywanym zdziwieniem.
- Ale kto tam wie, co kiedyś się działo - mruknął, na chwilę odpływając myślami.

- A już tym bardziej, kto wie, co się dzieje dzisiaj, teraz - rzuciłem filozoficznie, nie tracąc uśmiechu. Zerknąłem na pustą filiżankę Akiego.
- Chcesz jeszcze gdzieś iść?