Mieszkanie nr 02

Wykrzywił wargi, gdy tylko posłyszał słowa i złośliwy śmiech Ducha. Nie zareagował jednak tak, jakby zapewne zareagował w innej sytuacji do tej podobnej, czyli nie wybuchnął gniewem. Domyślał się bowiem, że nawet gdyby starał się na Ducha gniewać, lub może nawet nan wyżyć, zdałoby się to na nice. Duch jest niestetyż niematerialnym i nie sposób go chociażby... udusić.
Mruknąwszy pod nosem jakieś nozrozumiałe słowa, mężczyzna wreszcie pozwolił sobie usiąść, ale nie usiadł na łóżku, a na ławeczce przed organami. Wbił odrobinę natarczywy wzrok w Ducha.
- O ile nie sprawia ci to radości, nie musisz ze mną przesiadywać - powiedział cicho. - Nikt nie lubi mojej obecności.

-Przesiadywanie z jakimkolwiek człowiekiem jest dla mnie przyjemnością, a co dopiero z takim który chce mnie widzieć, bo tylko ci którzy chcą, mogą mnie ujrzeć- przestał się śmiać i trochę smutny wlepiał wzrok w śnieg padający za oknem, nie lubił śniegu, oprócz tego że zupełnie nie było go w nim widać, i spokojnie mógł straszyć z nudów biedne dzieci. Nie wiedział do końca dlaczego tak bardzo chce siedzieć sam, skoro przecież równie dobrze sam mógłby gdzieś sobie pójść, mu samemu się tu bardzo podobało, bo nie było tu zimno, i nie miał zamiaru iść gdziekolwiek bez żadnego powodu, a powody do czegokolwiek rzadko miał.

- Nawet z takim człowiekiem, jak ja? - zdumiał się, ponownie zatracając na moment swój krasomówczy, kwiecisty ton szlachcica. Pośpiesznie zganił się za to niedopatrzenie w myślach i wyprostował na ławeczce, patrząc na Ducha bez zrozumienia.
- Cóż takiego pasjonuje cię w ludziach? - spytał, głosem drżącym nieco od wzruszenia, jakie ogarnęło jego duszę, a którego nie umiał się pozbyć. Po czym dodał o wiele ciszej:
- Cóż pasjonuje cię we mnie?

-Chcę zobaczyć co ominęło mnie w moim życiu, a ludzie są do tego najlepsi, chociaż i tak czasem, gdy nie chcą mnie widzieć czy znać, muszę ich zabijać- zaczął przypominać sobie te wszystkie prawie niezapamiętane momenty, chociaż i tak widział je jak przez mgłę. Nie lubił zabijać, zwłaszcza czegoś co obserwował latami, czegoś co czasem było dla niego i dobre, i złe, albo raczej coś dzięki czemu chciał żyć a nie polecieć sobie gdzieś i siedzieć tam oddając jednocześnie swoją duszę następnej istocie, albo po prostu pozabijać większość i zacząć marudzić że nie ma z kim posiedzieć, bo nikt wcześniej specjalnie z nim rozmawiać nie chciał.

- Zabijanie nie musi zawsze obarczać duszy i sumienia - rzekł zmienionym głosem, jakby czytając w jego myślach niby w otwartej księdze. Przesunął dłonią po jednej z nogawek swych idealnie skrojonych spodni, tym samy strzepując zeń pył. Odwrócił na chwilę spojrzenie, gdyż natenczas właśnie zaczęła do niego docierać pewna fanastyczna, zdałoby się myśl. Czy to możliwe?
- Pomimo, iż... iż jesteś Duchem - zaczął cicho - posiadłem przeczucie, jakiego nie zaznałem od dawna, mianowicie odczuwam jakby letarg, tocząc z tobą rozmowę. Rzadko kto odważa się ze mną rozmawiać.

-Jestem zbyt młody duszą by zrozumieć co chcesz mi przekazać.- trochę sam na siebie się wkurzył i wstał, już normalnie, po czym ledwo, nie chciał cały się materializować, zsunął tamto lustro i wsunął je pod łóżko, bo akurat trochę miejsca jeszcze tam było. Znów usiadł, tym razem jednak nie opierał się o nic i pozwolił aby zbyt długa grzywka zasłoniła mu oczy, nie było tu już nic na co mógłby zwracać uwagę wzrokiem, więc po co miał nadal się męczyć, bo jakby pomyśleć to zapisywanie graficznych informacji też nie było takie sobie łatwe, bo musiał wszystko to co się dowie przesyłać do ludzkiej części umysłu, a stamtąd brać to co chce powiedzieć. Wszystko takie skomplikowane...

- Chcę powiedzieć, że przez to, że w ogóle starasz się ze mną rozmawiać, odczuwam coś na wzór radości - powiedział, chociaż w jego przekonaniu owoż zawiłe tłumaczenie nadal brzmiało beznadziejnie. Ale takteż się czuł właśnie! Głęboko zagubiony, gdyż zaczął nagle odkrywać tę część siebie, która pozostawała uśpiona od dawna.
Przez chwilę przyglądał się Duchowi zdając sobie nagle sprawę, iż może mu się realnie przyjrzeć i dostrzec jego oblicze. Czy zatem, w imię zasady, że ducha widzi ten, kto chce - czy zatem on właśnie zapragnął nagle całą duszą go widzieć?

-Nikt wcześniej mi czegoś takiego nie mówił... większość ludzi których spotkałem i mogli mnie widzieć bardziej bała się albo chciała jakieś egzorcyzmy niż się cieszyła bo coś tam- trochę zawstydzony starał się nie ruszać chwilę, aby niczego nie ukazywać, powoli odczuwał że niedługo będzie musiał Iwusia człowieka przyzywać, aby się wszystkim za niego zajął, chociaż i tak przecież podpowiadał mu, albo raczej nim sterował aby nie wyszedł na jakieś dziwadło które nie wie co robić. Ale i tak dziwnie wyglądałby duch z uczuciami, przecież duchy nie mają ani serca, ani rozumu, więc humory, myśli i te inne były nie do pomyślenia.

- A zatem witam w mojej bajce - rzekł odrobinę cierpko, choć serce nagle zadrżało mu w piersi czystym, pięknym uniesieniem. - Gdzie ludzie odwracają się ode mnie, gdyż prawdziwy ja napawam ich lękiem i obrzydzeniem.
Uśmiechnął się lekko, choć twarz dalej miał napiętą jak wcześniej i nie poruszył się wiele na swojej ławeczce. Jednakże w jego spojrzeniu, utkwionym tak bacznie w obliczu Ducha zapaliła się iskierka inna od tej dotychczasowej - iskierka nadziei.

-Z tego co pamiętam to kilku z tych których znam, albo znałem... miała podobny problem...- nie chciał sobie tego przypominać, to było na tyle inne, tyle się nauczył, że nie chciał do tego już wracać. Ale ogólnie chyba spotkał osobę z każdym możliwym typem charakteru, od ludzi którzy byli duszami towarzystwa, po takich którzy woleli prawie że siedzieć w swojej jaskini niż pomyśleć o wyjściu na zewnątrz i pogadaniu z kimkolwiek. Ale nikogo jeszcze nie polubił, ani nic więcej mimo że chciał, może po prostu to dlatego że nikt go na serio nie widział?

- Jesteś tak bardzo widoczny - powiedział nagle, nie kryjąc swego zdumienia. Zaraz jednak przybrał ponownie na oblicze lekko srogi, pełen elegancji wyraz. Myśli kotłowały mu się w głowie, nie dając momentu wytchnienia. Jął się zastanawiać, czy też może to być nareszcie konkretna osoba, tudzież Duch, i konkretny czas, w którym to wreszcie jego odwieczny sen o szczęściu miałby się spełnić? Brzmiało to dlań samego tak niedorzecznie, a jednak chciał tego cichutko, nieśmiało pragnął.

-Jeśli się na Ciebie nie obrażę to możliwe że zobaczysz kim byłem zanim umarłem, bo nie należę do tych którzy urodzili się tym, kim są- mruknął i dopiero teraz zauważył że znów może się unosić, jednak na razie nie chciał nic z tym zrobić. Z tym kimś, nie lubił używać imion, rozmawiało mu się zbyt dobrze, jakby znali się od dawna albo jakby byli do siebie podobni, chociaż nie zna go do końca, że nie mógł tej okazji zmarnować, bo w końcu mógł odkryć zupełnie coś innego, lub coś co jego ludzka strona chciała od dawna, jednak na razie było to niemożliwe.